Vloekschrift

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

The involuntary whispering of the dew-harvest.

A grimoire carved in scarlet, SALAMANDER'S WOOL is the inaugural full-length collection of writing by V Manuscript, amalgamating a vast array of arcane rituals into an ensorcelling poetic corpus. To read SALAMANDER'S WOOL is to consort with spirits and scry with dæmons, a linguistic alchemy which transmutes both language and reader.

V Manuscript is a poet and scriptomancer living in New York City.

A chronology of poems selected & translated by Robin Moger.

I had intended my poetry to be a kind of salvation for me in my confrontation with the onslaught of a perpetually antagonistic world. When this confrontation failed, I tried convincing myself that surrendering to the world—being a scrap of paper floating downriver—was the only salvation available to me. But this proved impossible, too.

Wadih Saadeh

In a 2014 AlMayadeen TV interview with the Lebanese poet-host Zahi Wehbe, Wadih Saadeh called his work ‘an autobiography of other people’s lives.’ At this point in the conversation he had already explained that people are essentially alike, so the deeper you plunge into yourself the more you find out about others. Speaking casually, the then sixty-six-year-old—very arguably the greatest living Arabic poet—did not seem to realise how startling is the idea. Donald M. Murray’s ‘All Writing is Autobiography’ is one thing, but to say that poetry is a way to be someone else, and so let someone else be you—that feels like a coup de foudre. A poem, Saadeh told Wahbe, is ‘a momentary, illusory cure’ from the horrors of the world, wounds actually dressed by working, having a family, emigrating. He called the third person, which in Arabic translates to ‘the absent one,’ ‘a shadow self, the self that cannot be present.’ Summoning that inner absence, switching on the reader’s presence, is what the Lebanese master manages, every time. 

Youssef Rakha, 
from his Afterword, ‘The Australian’

The latest collection from prolific American poet Clark Coolidge, who has often been associated with the Language School and the New York School but has truly forged a unique style. A life-long jazz drummer, his poems can be approached as improvisational compositions with strange arrangements of words, statements, and sounds that are vibrant, frequently hilarious, and jarring. His upended syntax and surprising associations reflect a world awash in information; an advanced civilization dealing with ever more rapid change. His poems are explorations into the possibilities of language. This kind of work could, serendipitously, lead to new patterns of thinking, new definitions, new meanings, perhaps even new ways of dealing with old problems.