Vloekschrift

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

The North Road Songbook collects together eight sequences of poems, most of which were composed between 2019 and 2024. The title sequence is a set of lyrics written around North Road in Brighton, originally a mediaeval field boundary, now a chaotic thoroughfare filled with ghosts, sirens and songs.

Verity Spott is a poet, teacher and care worker from Brighton, England, whose books include Hopelessness (the 87press), Poems of Sappho (in translation) and Prayers Manifestos Bravery (Pilot Press). Verity’s poetry has appeared in The New York Times and has been translated into French, German and Greek. 

Paperback
252pp
ISBN: 9781739364977

Desiderata is a collection of Lizzy Mercier Descloux's poetry, photos, and diaristic fragments from her visit to New York City in the winter of 1977. Only eighteen at the time, Descloux fell into the orbits of the nascent No Wave scene festering in Lower Manhattan, where she befriended Richard Hell, Patti Smith, and ZE Records founder Michel Esteban. Desideratacharts the musician's early ambitions as a writer, revealing a potent poetic voice that careens from acid-tinged social observations to outright Dadaist semantic revelry, interspersed with collages and hand-written notes. Originally composed entirely in French, this is the first time these works have ever appeared in English and this edition includes the original French facsimile bound tête-bêche with the new English translation.

Martine-Elisabeth "Lizzy" Mercier Descloux (16 December 1956 – 20 April 2004) was a French musician, singer-songwriter, composer, actress, writer and painter. She collaborated with a wide range of musicians including Wally Badarou and Chet Baker.

Emma Ramadan was initiated into the mystery of Bastet at the age of thirteen and rose to the station of High Scioness. After leaving the temple she hopped freight across the Maghreb, where she began translating esoterica carved into the boxcar walls. She has independently discovered numerous uncatalogued cave systems and varietals of nightshade tea. Her name appears on the underside of stones and in various magazines whose pages seem to turn on their own.

Translated by Emma Ramadan.
Bilingual edition: FR/ENG

Cold Heaven joins two plays, Sometimes Dead is Better and Bye Bye Brunhilde, with an introduction by the author. Both plays have the dissonant, radical beauty of poetry.

As Roy writes in her Introduction to the book: “Plays are porous, written to be entered… Plays provide a frame for studying collisions… Language can be an (uncontrollable) character, moving in on the others, creating a stir… [I]n a play… the private self disappears. Writing can move out into the dead zone between any two people and test what is there.”

Imagine a Punch and Judy as lesbians whose domestic and sexual squabbles are paraded in the language of brilliant poets; these are Camille Roy's Fear and Technique. A wonderful play.