The Ideal Lecture

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

We are not where we need to be but, we ain't where we were is the first volume of a new series of publications by the collective Wages For Wages Against that reports on active research engaged within the artistic professions and institutions since 2017. Its aim is to question the underlying neoliberal logics in the contemporary art world, by orienting our object of study towards the struggles that impact it. With this publication, our hope is to put into practice various values specific to the campaign: the existence of a systematic and fair remuneration, a desire for transparency, the sharing of knowledge, and the visibilization of demands proper to the field of the visual arts and concomitant struggles. It is the result of militant experiences, at the convergence of our individual experiences and collective questionings.

With texts by Tiphanie Blanc, Antonella Corsani, Fanny Lallart, Lili Reynaud-Dewar, Ramaya Tegegne and an interview with Outrage Collectif.

Produced in conjunction with the exhibition that took place at Maison Pelgrims (10/9-23/10/2021), the book presents original interventions by the artists of the rosa rosae rosae project : Alicia Jeannin, Alicja Melzacka, Angela Detanico & Rafael Lain, Annaïk Lou Pitteloud, Audrey Cottin, buren, Charlie Usher, Eleanor Ivory Weber, Eva Giolo, Henry Andersen, Jan Vercruysse, Maíra Dietrich, Marc Buchy, Maxime Jean-Baptiste, Niels Poiz, Oriol Vilanova, Sabir (Lucie Guien, Amélie Derlon Cordina, Sophie Sénécaut / Perrine Estienne,  Kevin Senant, Maud Marique, Pauline Allié, Carole Louis), Slow Reading Club, Sofia Caesar, Surya Ibrahim, Yiannis Papadopoulos, Yoann Van Parys

Edited by Pauline Hatzigeorgiou / SB34
Graphic design by Tipode Office
The book was produced with the support of Fédération Wallonie-Bruxelles (aide à l'édition) and Région Bruxelles-Capitale (Image de Bruxelles)

Elizabeth in the Woolds is the product of two superimposed compositional strategies; a thematic aggregate based on notes dating back to 2008 and an epic prose narrative. Elizabeth is the device through which this simultaneous register moves. Screen writing provides a model for multiple voices. In a film script, the narrator can be the camera; there’s a machine at the centre of the story structure which figures a demand for resolution of plot; a contrario, the thematic approach (S, U, N, as electric light) obliterates chronology, and enumerates an atemporal topological figure, or the way the world is built.

(730pp., self-published first edition of 50, Kortrijk, 2021)