Post-Comics. Beyond Comics,Illustration and the Graphic Novel

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

A manifesto against the current moralizing trend in the arts.

Should art be determined by political ideals? In recent decades art institutions have sought to embody liberal values of universal equality and social justice. This move toward greater inclusivity has borne witness to a countervailing trend: artworks are increasingly scrutinized for their political implications, and artists must take care not to transgress particular moral fault lines.

Examining contemporary exhibitions as well as works of art and film, and the broader cultural reactions to them, Rosanna McLaughlin investigates the consequences of this moralizing approach to creative work. She invites us to rethink the connection between political values and art—and to ask whether a relationship between them should exist at all. In arguing against morality in the arts, McLaughlin lays the groundwork for a more expansive concept of difference in twenty-first-century art making.

"What if ambivalences were seen as productive, and not a danger to erase? Would we not begin to know ourselves better? What is it that we are so afraid of finding out? Art is a testing ground for ideas, a means of reaching. What a shame, if we use the space it offers to destroy it entirely."

Rosanna McLaughlin is a writer based in East Sussex and the author of Double-Tracking: Studies in Duplicity (2019) and Sinkhole (2023). Her writing on art and culture has featured in ArtReview, Frieze, Granta, The Guardian, and The White Review, among other publications. Between 2021 and 2023 she was co-editor of The White Review.

Dispersed Events brings together for the first time Nick Mauss’ essays from the last fifteen years. Shimmering with the urgency of a new generation of queer thinkers, Mauss’ writing refracts contemporary art through histories of decorative art, film, theater, and dance.

An artist renowned for critically and poetically reconfiguring inherited genealogies and hierarchies of visual culture and art history, Mauss engages writing as a space for relentlessly activating counter-histories, repositioning the voice of the artist and the readers along the way. Whether he considers the practice of artist Lorraine O’Grady, the radical fashion of Susan Cianciolo, the anarcho-vaudevillian theater of Reza Abdoh, or the potential for textiles to disclose a different way of thinking, Mauss insists on the intense power of forms and feelings in their actual rather than enforced prehistories. Reevaluating experiments in fashion, dance, and the decorative arts on the same plane as painting, sculpture and cinema, he locates art as taking shape in the middle of conversations—“between art history and any afternoon.”

“Among what might initially appear, following Mauss, ‘a wildly inscrutable web of lineages,’ the reader quickly perceives unexpected, unheralded, conjunctions: affiliations, alignments, and affinities. . . . It generates a conviction that, in the best sense, is partisan. Singular, independent, illuminating.” — from the foreword by Lynne Cooke

In the fourth title of the acclaimed DecadentEditions series, Dennis Lim explores the oeuvre of South Korean auteur Hong Sangsoo via his 2005 film. Forty minutes in, we realise we’ve been watching a film within the film. The ‘real’ characters leave the cinema and find themselves reenacting what they just saw, as a chance encounter invites a suicide pact. Is it life imitating art, or the other way around? Dennis Lim is a film curator, teacher, and writer. He is currently the Artistic Director of the New York Film Festival.