MsHeresies 6 — A Manager

This fourth issue of MsHeresies republishes the chapter *Daffodils* — a warped monologue about a domestic poisoning — from Rosalind Belben’s book Is Beauty Good (1989).

It is typeset alongside a collage of material from two medieval manuscripts: Isidore of Seville’s Etymologiae and De natura rerum (circa 1130–74), which was illuminated and transcribed by a group of eight nuns at the Benedictine abbey of Munsterbilzen in Maastricht; and the so called Claricia Psalter (late 12th–early 13th century) from the abbey of saints Ulrich and Afra in Augsberg, also made by a group of nuns and named after the novice Claricia who is believed to have drawn herself hanging like the tail of a drop-cap Q in the psalter section of the book.

Appearing for the first time in English, Deceit is the debut novel by Yuri Felsen, a leading modernist writer of the interwar Russian diaspora. Known by his contemporaries as ‘the Russian Proust’, Felsen died in the gas chambers at Auschwitz, his life and legacy destroyed by the Nazis.

Written in the form of diary, Deceit is a psychological self-portrait of an unnamed narrator, a neurasthenic and aspiring author, whose often-thwarted pursuits of his love interest and muse provide the grounds for his beautifully wrought extemporizations on love, art and human nature. Modulating between the paroxysms of his tormented romance and his quest for an aesthetic mode befitting of the novel he intends to write, Deceit is a remarkable work of introspective depth and psychoanalytic inquiry.

Quite unlike any other writer in the Russian canon, Felsen evokes in rich, poetic, idiosyncratic prose not only the Zeitgeist of interwar Europe and his émigré milieu, but also its psychology and the existential crisis of the age. What Nabokov achieves with images and the physical world, Felsen does with the emotional and metaphysical.

Translated by Bryan Karetnyk
With a Foreword by Peter Pomerantsev

D’eux, il ne reste que les mots de celle qui a croisé leur route. Le crissement de pneus qui sifflent avant un malheur qui tarde à se produire. Sanctification plus que célébration, Oraison funèbre pour Zelda1990 est une tentative de communication au-delà de la matière physique de l’énonciation, un dialogue interne qui convoque « par moment le frère, par moment l’ami parti », toujours la ruine, la consommation de la séparation avec le tout. À travers quatre parties qui font écho à la structure des éloges funèbres de la Grèce antique, Romane Constant réouvre la poésie des plaies larges et profondes que les vers lapidaires d’Hélène Bessette – sur qui l’autrice mène un travail de recherche – ont laissé dans l’histoire moderne de la littérature, et signe un texte bouleversant sur la difficulté des choses qui ne (se) passent pas, la force de celles que l’on voit suspendues par le cou au bord d’une paix impossible à trouver. Oraison funèbre pour Zelda1990 est une douleur croissante, avec écoulement et rougeur.

Romane Constant vit et travaille à Paris. Elle explore à travers différents supports les questions relationnelles, d’intimité, du corps et du genre. Attachée aux Ardennes où elle a grandi, elle s’intéresse également à l’héritage de la classe ouvrière et aux traumatismes intergénérationnels.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

A weird, wild ride across non-narrative vignettes and dryly funny aphorisms exploring the shared intensity of violence and the erotic.

As if hauled up squirming from the bowels of the internet, Sex Goblin metabolizes sex writing, popular culture, and autofiction to present the real and the imagined as equally surreal possibilities. In the narrator’s childlike voice, all things become both mundane and strange—a child and their dog fused after a car accident, moments of tenderness amidst frat hazing, witches, and hiking accidents. At turns charming and bizarre, Cook’s work channels sexual violence through the lens of the absurd to alchemize shame and abuse into something that registers differently than trauma. Sex Goblin is a barely factual but deeply felt field guide to relationships and relatability.

Lauren Cook is a transsexual naturalist and the author of I Love Shopping (Glo Worm Press, 2019). He is from upstate New York.

It was 1969, and temperatures were rising across the factories of the north as workers demanded better pay and conditions. Soon, discontent would erupt in what became known as Italy’s Hot Autumn. A young worker from the impoverished south arrives at Fiat’s Mirafiori factory in Turin, where his darker complexion begins to fade from the fourteen-hour workdays in sweltering industrial heat. His bosses try to withhold his wages. Our cynical, dry-witted narrator will not bend to their will. “I want everything, everything that’s owed to me,” he tells them. “Nothing more and nothing less, because you don’t mess with me.”

Around him, students are holding secret meetings and union workers begin halting work on the assembly lines, crippling the Mirafiori factory with months of continuous strikes. Before long, barricades line the roads, tear gas wafts into private homes, and the slogan “We Want Everything” is ringing through the streets.

Wrought in spare and measured prose, Balestrini’s novel depicts an explosive uprising. Introduced by Rachel Kushner, the author of the best-selling The Flamethrowers, We Want Everything is the incendiary fictional account of events that led to a decade of revolt.

Translated by Matt Holden
Introduction by Rachel Kushner