The Book of Promethea

Poets Audre Lorde and Pat Parker first met in 1969; they began exchanging letters regularly five years later. Over the next fifteen years, Lorde and Parker shared ideas, advice, and confidences through the mail. They sent each other handwritten and typewritten letters and postcards often with inserted items including articles, money, and video tapes.

Sister Love: The Letters of Audre Lorde and Pat Parker 1974-1989 gathers this correspondence for readers to eavesdrop on Lorde and Parker. They discuss their work as writers as well as intimate details of their lives, including periods when each lived with cancer. Sister Love is a rare opportunity to glimpse inside the minds and friendship of two great twentieth century poets.

I travel far across the city, cut it knowingly, concealing behind me the entrances to tunnels, altering the signage. I traverse the grimiest bowels, skirt the farthest wettest edges like a silverfish active only in the hallucinatory hours, to avoid becoming known, to avoid any collusion between my body and theirs, its. 

Under the neon sky of a sick city, which might be London, a nameless governess oscillates between lucidity and dissociation, solitude and communication, wage labour and escape attempts. A wild and unreliable narrator-without-character—ardent, delirious, complicit, vengeful, and paranoid—she embodies a perverse and chaotic resistance. Simultaneously demonic and angelic, both maniacal and generous in her fury, accidentally elegant, tongue tied and barbed, she veers towards defiance as devotion. An anti-Bildungsroman in the collapsing first person, Yes, I Am A Destroyer is an unbecoming record of memory and forgetting, of a relentless undoing. 

‘Any girl who learns how to read is already a lost girl, wrote the infamous confessionalist Rousseau. But if that lost girl, with insatiable pronoun, bastard spawn perhaps of the exiled Genevan, palmed a pen and confessed—how would that read? What can she know? With relentless intelligence and urgent prosody, Mira Mattar shows us. She invents a narrator in the raging anti-tradition of Violette Leduc and Albertine Sarrazin, leaps beyond the cloying contract of capital with the feminine, of intimacy with violence, to animate a lush document of the refusal of subjection. Much like the young Jean-Jacques, she’s a tutor underpaid for her sensitivity. She is, like him, a thief of small things, a sponge for the edifying comportments of the employing class. What she makes of her servitude—a fabulously grotesque encyclopedia of sensing—is dedicated to female anger. Scrubbing, washing, chewing, frigging, barfing, stealing, moisturising, shitting: every surface, every gesture, is appropriated to her bodily resistance.  ‘Live anyway’ is her stoic motto. This glorious tract ends with a call for the anarchical vigour of the animal body we share. Read it and flourish. You will perhaps be invoiced.’ 
–> Lisa Robertson 

Mira Mattar writes fiction and poetry. She is an independent researcher, editor, and tutor. A Palestinian/Jordanian born in the suburbs of London, she continues to live and work there. She has read and published her work widely. Yes, I Am A Destroyer is her first book.

In E! Entertainment, Kate Durbin zooms into the privileged dramas of MTV's The Hills and Bravo's Real Housewives, the public tragedies of Amanda Knox and Anna Nicole Smith. Durbin traces the migratory patterns of the flightiest members of our televised demimonde, from the vacant bedrooms of the Playboy Mansion to the modern gothic set of Kim Kardashian's fairytale wedding, rendering a fabulous, fallen world in all its hyperreal strangeness.

La philosophe Sara Ahmed se présente parfois comme « une rabat-joie féministe, une alienne affective, une femme queer racisée en colère ». Depuis plus de dix ans, elle tient un blog, feministkilljoys.com, où elle publie des morceaux de ses livres et de ses conférences. Dedans, on trouve des bouts de rages - contre le harcèlement sexuel à la fac où elle enseigne, contre le racisme institutionnel, contre le capitalisme carcéral... — mais aussi des célébrations des solidarités et des activismes transféministes. De là sont extraits les trois textes rassemblés dans ce court recueil, « Vandalisme queer », « Usage queer» et « La plainte, méthode queer»; des textes qui ont tous pour point commun de réfléchir aux potentiels d'interruption du mot queer. Queer, oblique, pas droit.e.s, déviant.e.s : des termes pour se mettre en travers des chemins trop bien tracés. Des textes comme autant d'appels à multiplier les existences vandales.

Un tuyau percé peut mener à un autre; il peut le faire et il le fait. Il suffit parfois de desserrer un écrou, un petit peu, juste un tout petit peu, pour que l'explosion ait lieu. Et nous avons besoin de plus d'explosions. Les usages queers, les usages obliques, décrivent ce potentiel d'explosion. Ils décrivent la manière dont les petites déviations, les petits desserrements, la création d'une issue de secours, l'ouverture d'une échappée, peuvent aider à multiplier toutes sortes de fuites et de sorties.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.